कथा सुरूवात:
शिवराम एउटा धार्मिक परिवारमा जन्मेका थिए। गाउँमा वर्षेनी ठूला-ठूला पूजाहरू हुने गर्थे, जहाँ पशुबली अनिवार्य थियो। सानैदेखि उनले देख्दै आएका थिए कि देवी-देवतालाई प्रसन्न पार्न निर्दोष जनावरहरूको बलिदान दिइन्थ्यो। सबैले यसलाई परम्परा मानेर स्वीकारे, तर शिवरामको मन सधैं अशान्त रहन्थ्यो। बली दिने बेलामा जनावरहरूको चिच्याहट सुन्दा उनको मन रोएझैं हुन्थ्यो।
मनको परिवर्तन:
एक दिन, मन्दिरमा पूजा भइरहेको थियो। गाउँका सबै मानिसहरू बलिदानको लागि जम्मा भएका थिए। एउटा निर्दोष बाख्रालाई मन्दिरको बीचमा ल्याइयो। उसको असहायता, डरले भरिएका आँखा, र त्यो चिच्याहटले शिवरामको मनमा ठूलो कम्पन ल्यायो। उनी सोच्न थाले, “के भगवान् यस्तो बलिदान चाहनुहुन्छ? के निर्दोष प्राणीहरूको हत्या गरेर भगवान् प्रसन्न हुन्छन्?“
आत्मबोधको घडी:
त्यो रात शिवराम निदाउन सकेनन्। उनी निरन्तर सोच्दै थिए—”भगवान् प्रेम र करुणाका प्रतीक हुन् भने, किन निर्दोष प्राणीहरूलाई मर्नुपर्ने हो?” यस प्रश्नले उनलाई गहिरो सोचमा पुर्यायो। केही दिनपछि उनले निर्णय गरे—अब उनी कहिल्यै मांसाहार गर्ने छैनन्, न त बलिदानको प्रक्रियामा सहभागी हुनेछन्।
समाजसँगको संघर्ष:
शिवरामले आफ्नो परिवार र गाउँलेहरूसँग आफ्नो विचार बाँडे। धेरैले उनलाई परम्पराविरुद्ध जान नहुने सल्लाह दिए, तर शिवारामको मन दृढ थियो। उनले भने, “भगवान् कुनै पनि प्राणीको रगत चाहँदैनन्। भगवान्को साँचो पूजा भनेको करुणा र अहिंसा हो।”
नयाँ सुरुवात:
शिवाराम शाकाहारी बने, जसले उनलाई आत्मिक शान्ति दियो। उनी गाउँभरि अहिंसा र करुणाको सन्देश फैलाउन थाले।
अन्त्य:
शिवारामले जीवनको एउटा गहिरो शिक्षा पाएका थिए—”कमजोरको पक्षमा उभिने कुरा नै साँचो मानवता हो। निर्दोष प्राणीहरूलाई मर्न दिने कुरा कुनै पनि धर्मले स्वीकार्न सक्दैन।”
यो कथा शिवारामको आन्तरिक परिवर्तन र समाजमा उनले ल्याएको सकारात्मक परिवर्तनको उदाहरण हो।